Wonen is geen lange vakantie

Maar op de lange termijn redt een mens het niet enkel met de liefde en de dauw! Om het positieve buikgevoel compleet te maken dien je namelijk nog 2 basisvoorwaarden zelf te vervullen:

Het uitbouwen van een nieuw sociaal netwerk en het zoeken van zinvol werk of leuke vrijetijdsbesteding. Als Expat verlaat je dikwijls een hoogtechnologische cultuur waarin je het als individu vrij ver kon schoppen mits te voldoen aan de nodige opleidingscriteria.

Een andere voorsprong die we bezitten in ons thuisland is onze vertrouwdheid met de algemeen geldende formele sollicitatiekanalen en het kunnen communiceren in onze moedertaal.

Sociaal netwerk

In Andalucía dien je mensen te kennen en plots gaan een hoop deuren voor je open – aan sollicaties per mail of per brief wordt zelden gevolg gegeven.  Ze worden vaak als te onpersoonlijk ervaren.
Het informele circuit van kennissen, vrienden en familie zijn een substituut voor onze vrij onpersoonlijke interimkantoren of lokale werkgelegenheidsbureaus of VDAB’s. Feit is wel dat dit informele circuit mits de juiste personen aan te spreken op termijn wel resultaten oplevert.

M.b.t het type werk is de arbeidsmarkt van Andalucía natuurlijk onvergelijkbaar met die van je thuisland. Maar je hebt de keuze! Parallel aan de Spaanse arbeidsmarkt bestaat er als het ware een subarbeidsmarkt uitgebaat en (meestal) tevens bestemd voor expats of de bemiddelde Spanjaard. Hier kan je mits commerciële vaardigheden, computer- en talenkennis het vrij ver schoppen.
Tewerkstelling in de vastgoedbranche, commerciële of toeristische sector is een zeer voor de hand liggende keuze. Op de Spaanse markt is de keuze heel wat beperkter: de lonen zijn doorgaans vrij laag en beter betaalde jobs worden ingevuld door talent van eigen bodem.

Netwerken is de boodschap

Zowel in het Spaanse milieu als in het milieu van de Expats. De kennis van de Spaanse taal is daarom een hoofdvereiste. Als een Spaanse local merkt dat je moeite doet om je uit te drukken in zijn eigen taal wordt dit sterk geapprecieerd. Je krijgt dikwijls dubbel terug van wat je geeft!

Het achterlaten van familie en vrienden mag je bovendien ook niet onderschatten. Emigreren als koppel betekent dikwijls dat je in de beginfase vooral op elkaar aangewezen zal zijn.

Andaluciërs zijn zeer familiegericht en gefocust op hun eigen Spaanse cultuur. Het dictatoriale Franco-regime (1939-1975) en de geografische geïsoleerdheid van de rest van Europa door de Pyreneeën en de nabijheid van Afrika (Moorse overheersing: 711-1492) heeft zeker zijn specifieke stempel gedrukt op de Andalusische cultuur.
Vele Andaluciërs zijn nog steeds ééntalig Spaans, zelfs onder de hoogopgeleiden (advocaten, ingenieurs,…) spreekt een meerderheid nog geen Engels. Bijkomend punt is dat het ‘Andaluz’ of het andalusisch Spaans een dialect is waarbij heel wat klinkers of medeklinkers ingeslikt worden. Oefenen ‘con una patata caliente en tu boca’ kan dus helpen. 🙂

Andaluciërs zijn in tegenstelling tot veel Noord-Europese volkeren zeer spontaan, open van karakter en gastvrij. Het is alleszins een aangename gewaarwording om spontaan aangesproken te worden al aanschuivend aan het bankloket of simpelweg op straat of aan de bar.

Op sociaal vlak is het spreken van de taal dus een must om niet toerist te blijven op jouw nieuwe bestemming. Anderzijds dien je realistisch te zijn, al spreek je vloeiend Spaans, je behoudt je eigenheid. Elke assimilatie kent zijn grenzen: een Belg blijft Belg en een Nederlander, Nederlander maar je openstellen voor het goede van de 2 werelden (de Spaanse en die van de Expats) is m.i. dé garantie op een succesvol emigreren en EMO-greren! (het buikgevoel, remember!?)